Waakhond

‘Toen onze Mop een Mopje was, was-ie aardig om te zien. Nu blaft hij alle dagen en bijt-ie bovendien.’ Met dit versje werd ik vroeger dagelijks ten ruste gelegd.

Wat ik daaruit opmaakte was meerledig. Bijvoorbeeld dat puppy’s altijd leuk zijn om naar te kijken. En dat de spreuk ‘blaffende honden bijten niet’, kennelijk niet langer opgaat als ze uitgegroeid zijn. Naast opvoeding is daarom opleiding zo belangrijk. Want we weten allemaal dat valse honden doorgaans het resultaat zijn van een liefdeloze opvoeding door baasjes. Maar liefdevolle trainingen nadien kunnen wonderen doen.

Ik groeide op in een omgeving waarin de liefde voor huisdieren zich toespitste op katten. Een wijze les van oma: “Katt’n bint slimmer dan hond’n. Ze loat’n zichzelf wel uut en vang’n hun eigen kossie. Zo’n hond, doar moj altied moar mee an de wandel, in wind en in reg’n. En ze stinkt ’n uur in de wind as ze van buut’n kommen.” Toen hoefde je nog niet eens hun poep op te rapen. En sommige honden besnuffelen werkelijk elke graspol voordat ze hun behoefte doen. Daardoor duurt zo’n wandeling altijd langer dan beoogd. Nog los van het gegeven dat-ie er straks wéér uit moet, samen…

Zeker zes katten later verhuisde ik naar de Achterhoek. De dame van wie ik mijn stulpje kocht had een enorm (lelijk) hondenhok aan het huis geschroefd. Zij was 78, alleen en haar waakhond was overleden. Als grote pre voor het pand noemde zij juist die roestige kennel?!? “Jij moet ZEKER een waakhond nemen, met al die fraudeurs in je leven. Da’s veiliger!” Die hond is er nooit gekomen en de oude ren maakte plaats voor een kattenparadijs. Mensen die dit lusthof hebben gezien willen er graag zelf hun intrek in nemen. Omdat het er kennelijk gezelliger is dan hun eigen woonkamer… Maar ik dwaal af.

Het thema Waakhond gaat natuurlijk niet over huisdieren maar over toezicht. Je kunt je als toezichthouder als een Mopje opstellen: aardig om te zien. Maar soms moet er ook wel eens geblaft worden. Omdat je nu eenmaal niet iedereen bereikt met alleen maar zoetgevooisde woorden.

Toezichthouders maken regelmatig een soort reis langs onderdelen van een organisatie. Daarbij nemen ze kennis van informatie en daar mogen ze vervolgens iets van vinden. Als toezichthouder behoor je jezelf tijdens die reizen ‘uit te laten’. Dat betekent: je niet door een manager aan de lijn laten nemen en blij gaan kwispelen door al die aandacht. Want diezelfde ‘baas’ zou je maar zo om de tuin kunnen leiden, weg van de echte problemen.

Ook is het beter om niet al te luid te blaffen. En bijten al helemaal niet! Dat kan je namelijk het vege lijf kosten. Deze wijsheid komt ook voort uit mijn jeugd. Mijn moeder haar favoriete gedicht, met een toezichthouder en met honden in de lead, was namelijk als volgt:

Bereisde Roel zag op zijn tochten geweldig veel!¹ Twee Bullebijters vochten voor ’t wijnhuis in een kleine Poolse stad, terwijl hij juist aan ’t venster zat: ‘Zulk vechten, mensen! Zij verslonden malkander letterlijk! Met iedere hap, ging oor of poot er àf en glad als vet er dóór! Ons scheiden kwam te laat! Wij vonden het restje, op mijn eer, de staarten, en niets meer.’

Ik begrijp werkelijk niet waarom het waakhond is en niet waakkat. Onze achterdeur wordt in ieder geval beveiligd met een bordje: ‘Attention, these premisses are protected by attack cats!’ Voor insiders: dat zijn er twaalf (x vier krabgrage klauwtjes)!

Noot

1. Het hondengevecht, door A.C.W. Staring, 1827