(On)schuldige pleziertjes…

De term alleen al klinkt uitdagend: ‘guilty pleasures’… Een onderzoeker in hart en nieren wordt acuut nieuwsgierig als iemand zoiets met een lichte fluistering in de stem bekent. Zoiets dat je terloops opvangt van een collega die bij het koffieapparaat haar ‘vuige pleziertje’ blozend blootgeeft aan een ander.

Er zijn vele vertalingen voor dit intrigerende fenomeen. ‘Heimelijk genoegen’, ‘kleine ondeugd’, ‘stiekem pleziertje’, et cetera. Je zou als internal auditor wensen dat je dagelijks dergelijke momenten van stil genot beleeft.

Zo’n binnenpretje waar ik aan herinnerd werd betreft koffiebekertjes. Plastic en karton zijn in de ban gedaan, dus alternatieven zijn een hot issue. Zo had een werkgever glazen bekers besteld voor cliënten die op gesprek komen. Maar een glas met thee is niet handig als je een gesprek aangaat met een heetgebakerde fraudeur die met het bewijs geconfronteerd gaat worden. En zo kreeg de projectgroep ‘koffie’ een nieuwe uitdaging gepresenteerd en promoveerden de glazen bekers tot kerstpakket.

En wat dacht je van TOCH koffiedrinken uit een kartonnen wegwerpbekertje, in een hele woke en ESG-minded werkomgeving? Dat is wel héél erg stout! De kartonnen bekervoorraad is bij iedere zichzelf nogal respecterende organisatie weggewerkt. Anders wordt de milieudoelstelling voor de KPI ‘groene koffiebekers’ niet gehaald. En omdat de werkgever opeens van het karton af moest, heb jij maar een paar dozen meegenomen.

En dat je dan dagelijks op de zaak, met een zwierige zwaai, zo’n ‘gered’ kartonnen bakkie in de afvalton dunkt. Liefst zonder dat-ie ernaast valt. Jaloers nagestaard door een kudde groenminnende doch inwendig vloekende collega’s. Zij die de meegebrachte stenen mokken bij dat ene aanrechtje nog moeten afwassen alvorens ze huiswaarts keren. Van die stenen troggen, waar zeker twee ladingen koffie per keer in gaan. Met daarop teksten als ‘Greenwashing: niet jokken, lekker mokken’. Dat afwassen kost – inclusief wachten bij het aanrechtje – elke dag zeker een kwartier. Dus sluiten ze 20 minuten eerder al af om dan tijdig, met mok en al, weer af te kunnen zwaaien. De collega’s die dit te veel gedoe vinden liggen na een maand met scheurbuik in bed, dankzij de bacteriën die welig tieren in hun ongewassen slobbertrogjes.

Het moge duidelijk zijn dat deze maatregel (werk)tijd, gas (om het spoelwater te verwarmen), liters helder kraanwater, flessen vol afwasmiddel, rollen met afdroogtissues en, niet te vergeten, frustraties kost. Kennelijk is dat minder milieubelastend dan dat kartonnen bekertje uit een bestaande voorraad.

Een ander voorbeeld van stiekeme pleziertjes is SM. De CEO die thuis, met schort, plumeau en Louboutins maat 45 pijnlijk aan de grote voeten geklemd, het bovenste schap van de slaapkamer-kast moet poetsen. Wie denkt dat dit uitzonderlijk is: googel maar eens op ‘Louboutins Men’ en wat ‘secret sales’ dan aan geheimpjes in hele grote maten blijkt te hebben.  Als deze CEO zijn pleziertjes voortzet op de werkvloer, in de rol van dominante meester, dan zijn zijn gedragingen niet meer zo onschuldig en noemen we dit seksuele intimidatie en machtsmisbruik. Dan kan de pleasure waar hij zich liever guilty aan maakt, maar beter het keihard meezingen zijn met VOF de Kunst: ‘Eééén kopje koffie!’ Maar dan wel in karton.