Topvrouwen

Jazeker wel! En of ze bestaan! Neem nou Amelia Earhart. Ze stak in de jaren dertig – solo – als eerste persoon op aarde de Grote Oceaan over. En de Atlantische.

Of neem Diana Nyad, die op 64-jarige leeftijd als eerste mens van Cuba naar Florida zwom. Dwars door giftige kwallen en scherpgetande haaien heen. Of – meer recent – Mariann Budde, die in haar rol van bisschop de opnieuw tot president uitgeroepen Trump een niet mis te verstane boodschap meegaf. Dat soort mannetjes houdt niet van topvrouwen. Eén die eerlijk en oprecht zegt wat ze verwacht van een echte president. D’r lef leverde haar de kwalificaties ‘dom’, ‘ongepast’ en ‘slecht in haar werk’ op, zo spijkerde hij op zijn ‘Truth Social’. Als waarheidsvinder van beroep zeg ik dat zijn websitenaam en de man zelf de ware betekenis van beide woorden ondermijnt…

Het is ook niet zo vreemd dat er in 2025 nog altijd meer topmannen dan topvrouwen op de werkvloer rondlopen. Het is nu eenmaal een feit dat heren al langer dan dames de kost verdienen. In ieder geval al sinds 1900. En zij kunnen dus ook al langer carrière maken.

Als generatie X-je groeide ik in de jaren zestig op in een gezin waarbij pa de centen bijeenbracht en ma ze graag uitgaf. Hij had zich opgewerkt van bezorger van groente en fruit tot boekhouder bij een notariskantoor. Eerst z’n middenstandsdiploma gehaald. En zich daarna bekwaamd in kennis over balans, winst en verliesrekeningen.

Ma wilde als kind bij de politie. Niet zo gek als je vader zich bezighoudt met dat mooie beroep en je grote broer zich aansluit bij de recherche. Maar in de jaren dertig geboren was zo’n ambitie van een vrouw not done. En zo werd mijn broerlief in 1960 geboren en volgde ik vijf jaren later. Moeders was full time huisvrouw geworden. Iets wat haar totaal niet boeide en waar ze nog minder blij van werd. Ik herinner mij haar, liggend in bed, terwijl ze de een na de andere politie- of detectiveroman verslond. Ze wist ook altijd precies wie de moord of een ander misdrijf gepleegd had als er zo’n film op de televisie was. Voor mij was ze de slimmere zus van Miss Marple. Een niet ontdekte topvrouw dus, daar waar het op deductie en het vakkundig gebruik van de kleine, grijze hersencellen aankwam, in de context van misdaad.

In mijn eigen carrière waren het ook alleen maar mannen die met de spreekwoordelijke scepters zwaaiden. Voor sommigen was dat zwaaien alleen al een dagtaak. Er waren erbij die konden werkelijk acht uren per werkdag bloemlezingen verzorgen over hun ‘eigen’ successen, behaald over de ruggen van anderen.

Echte toppers op inhoud en leiderschapskwaliteiten zijn op drie vingers te tellen weet ik nu, na meer dan veertig dienstjaren. Voor dit onderwerp heb ik dan ook mijn hersens gepijnigd wie in mijn leven de topvrouwen zijn geweest. Dan herinner ik me vooral de dames die zo enorm konden zeuren over glazen plafonds en oneerlijke beloningen. Diezelfde dames wilden ook graag parttime werken, tijd om te sporten, een supermoeder zijn, zes maanden met sabbatical… En als dat allemaal niet lukte kregen sommigen een zelf aangestoken burn-out.

Mijn lessen hieruit: doe wat je drijft, laat je niet tegenhouden, zeur niet, wees veerkrachtig en ben eerlijk voor anderen en jezelf. Dan word je vanzelf ERGENS een topper in!