Het nieuwe normaal

Bij het schrijven van mijn vorige column zaten we aan het begin van wat de coronacrisis is gaan heten. Het bleek al snel geen simpel verkoudheidje maar een bijzonder gevaar­lijke ziekte. Met niet alleen impact voor de patiënten, maar ook voor veel organisaties. Zowel binnen als buiten de zorg. Sommige organisaties kregen te maken met vraaguitval, andere organisaties kregen het juist veel drukker.

Inmiddels zijn we een stuk verder in deze crisis. Van de lock gaan we langzaam naar de unlock. Scholen zijn weer open en in de supermarkten ligt meer dan genoeg pasta en toi­letpapier. Een paar zaken vind ik mooi om te zien. Allereerst lijken we eindelijk weer te beseffen wat écht belangrijk is: gezondheid en veiligheid. De ‘handen aan het bed’ krijgen eindelijk het verdiende respect (al kun je met handenklappen niet je boodschappen afrekenen…). Ook mooi om te zien is dat vele organisaties wendbaar zijn. Een bekende matrassenfabrikant die samen met een chemiereus in no time een productiestraat voor mondkapjes opzet bijvoorbeeld. Niet alleen om de zorg te ondersteunen, maar ook om in business te blijven.

Gelukkig hebben veel organisaties een draai of aanpassing kunnen maken en zijn nog of opnieuw in business. Maar niet overal gaat het voorspoedig. Sommige sectoren, zoals de luchtvaart- en de cultuur- en evenementensector, zitten nog in een forse dip. Sterker nog, sommige bedrijfsmodellen zijn niet meer rendabel in het ‘nieuwe normaal’, de ‘anderhalvemetereconomie’. Met meer dan driehonderd passagiers in een vliegtuig samengepropt is weliswaar nodig voor het oude bedrijfsmodel, maar voelt heden ten dage niet bepaald safe meer. Net zoals honderd bezoekers een gemiddeld concert of theatervoorstelling niet bepaald rendabel maken.

Is dit eigenlijk niet een uitgelezen moment om stil te staan bij de houdbaarheid van bestaande keuzen en bedrijfsmodellen? Wat mag een veilige vlucht kosten? In ieder geval een stuk meer dan de paar tientjes die je tegenwoordig soms betaalt. En wat mag veilig, ‘diervriendelijk’ vlees kosten? Ook een stuk meer dan de industriële kiloknaller in de supermarkt. En waarom moet half Nederland elke dag van negen tot vijf naar kantoor om daar vervolgens de helft van de dag alleen achter een computer te kruipen? Waarom kiezen we in het nieuwe normaal niet voor andere bedrijfsmodellen? Waarom gaan we niet van meer naar beter? Minder massaconsumptie. Minder goedkope plastic meuk en minder goedkope pretvluchten om een avondje te stappen in Barcelona. Veiliger, milieuvriendelijker, diervriendelijker, duurzamer, geproduceerd onder goede omstandigheden, socialer. Intelligenter.

Dit alles geldt natuurlijk ook voor internal audit: niet vaker auditen, maar meer toegevoegde waarde bieden. Niet gaan voor de groei van het aantal internal auditors, maar je toeleggen op de kwaliteit van je werk. Kijken hoe je voor organisaties in verandering toegevoegde waarde kunt leveren. Kijken hoe het auditvak voldoende wendbaar en pragmatisch kan zijn. In tijden van disruptie is het wat mij betreft niet business as usual. Kijk dus vooral vanuit het belang van jouw organisatie. Wees wendbaar! Want wat nu normaal is, is dat over een jaar zomaar niet meer. Als jouw organisatie plan B aan het uitvoeren is, denk dan alvast na over plan C en D. Als iedereen denkt aan crisis, werk dan mee aan een groei- en herstelplan. Denk anticyclisch, zwem eens tegen de stroom in, wees een beetje een prepper. De luis in de pels. Kritisch, maar opbouwend. Want het nieuwe normaal is zo meteen niet normaal meer.